Voorbeelden

Om je te verduidelijken wat ik te bieden heb en wat de meerwaarde hiervan is, heb ik een aantal voorbeelden verzameld, van afscheidsdiensten die ik in het verleden heb begeleid.
Uiteraard met toestemming van de betrokkenen.

De rechtvaardige scheidsrechter
“Welkom allemaal op de nabeschouwing van Anton.” Hiermee opende ik de afscheidsviering van de 75 jarige Anton. Ruim 40 jaar was hij scheidsrechter geweest en dag en nacht op het veld te vinden. En liep hij zelf niet op het veld, dan stond hij ernaast zijn favoriete club PSV aan te moedigen. Voetbal liep als een rode draad door zijn leven en kwam geregeld ter sprake toen ik met zijn vrouw en zoon rond de tafel zat. Herinneringen werden opgehaald en de sporttas van Anton geopend, zijn fluitjes kwamen tevoorschijn.

Deze fluitjes lagen een paar dagen later op zijn kist. Naast de kaarsen die door de kleinkinderen waren aangestoken. Naast de twee ‘lekke’ voetballen, gevuld met plantjes.
Ik vertelde over het overlijden van Anton.
“Toch nog onverwacht klonk afgelopen maandag voor Anton het laatste fluit signaal. Geheel op Antons eigen-wijze, toen niemand erbij was, kwam de rode kaart tevoorschijn.
De wedstrijd was ten einde en Anton verliet het veld.”

Het ‘toeval’ wilde dat Anton een vrouw, 2 zonen, 2 schoondochters en 5 kleinkinderen had. Een elftal dus. Ik zei hierover:
“Het elftal is niet meer compleet. Door moeten gaan met 10 spelers, dat lijkt onmogelijk. Het gemis is groot. Het verdriet is groot. Je weet het bijna zeker; dit ga je nu verliezen.
Maar bijzonder genoeg speelde uitgerekend PSV deze week een wedstrijd met 10 spelers. Er moest er één uit. Toch gingen ze door. Speelden en vochten. En de voetballiefhebbers onder u hebben het gezien; ze wonnen toch. Ondanks het gemis van die 11de speler”.

Na nog een laatste gedicht kwam de kleindochter naar voren, pakte opa’s fluitjes en blies -zoals ook een wedstrijd wordt afgeblazen- met drie fluittonen af.

Gezichten in zonnebloemen
Zonnebloemsite“Zonnebloemen waren haar favoriete bloemen. Ze zag er altijd gezichtjes in.” Dat vertelde Annette over haar moeder Marianne, die de dag ervoor op 61 jarige leeftijd was overleden. Naast Annette zat haar broer Tom, tegenover haar Teun, de kersverse echtgenoot van Marianne. Toen Marianne hoorde dat ze nog maar enkele dagen te leven had, sprak ze haar grote wens uit om met Teun te trouwen. Alles op alles werd gezet om die laatste wens uit te laten komen. Ze zeiden ja tegen elkaar, omringd door zonnebloemen. De volgende dag overleed ze.
Nu spraken we met elkaar over de afscheidsviering, temidden van vele vazen vol zonnebloemen; sommige gekregen met de bruiloft, andere gestuurd vanwege haar dood.

Natuurlijk stond deze bloem centraal tijdens het afscheid van Marianne.
Ik vertelde over deze vrouw, moeder en vriendin aan de hand van de symboliek van de zonnebloem: geluk, levenslust en bewondering.
En zoals een zonnebloem zijn kop altijd naar het licht draait, zo werd ook Mariannes positiviteit benoemd.
Teun, Annette en Tom legden zonnebloemen op de kist.
En ze hadden nog een aandenken voor de aanwezigen.
Ik zei hierover: “Een zonnebloem sterft en wordt opgenomen in de aarde. En daarop zullen weer nieuwe bloemen groeien. Zoals Marianne altijd zei: zelfs als je denkt dat het ophoudt, gaat het toch door.
Als u straks de aula verlaat krijgt u namens Marianne een klein cadeautje, een cadeautje dat symbool staat voor haar liefde voor zonnebloemen, haar optimisme, haar geluk, levenslust en bewondering. U zult zien, het gaat door.
En als u volgend jaar óók de gezichtjes ziet, dan weet ik zeker dat u aan Marianne denkt, en glimlacht.”
De zakjes zonnebloempitten werden uitgedeeld en de mensen glimlachten door hun tranen heen.

Toen ik vroeg om dit voorbeeld op mijn website te zetten reageerde Annette als volgt:
De zonnebloem is symbool geworden voor mijn moeder. Je speech gaat nog regelmatig door mijn hoofd, het klopte gewoon helemaal! We zijn trots op je en waren blij met je bijdrage!
Je vraag vleit me enorm, en ik heb er dan ook geen moeite mee dat de tekst op je website komt.
Als ik voor mezelf spreek, hoop ik dat het andere mensen net zoveel inspiratie en troost bied als hoe wij dat ervaren hebben.

De positieve visser
Jan was zijn leven lang fanatiek visser geweest. Daarnaast was zijn optimisme kenmerkend voor hem. “Het komt allemaal wel goed” was dan ook zijn lijfspreuk. Hij overleed geheel onverwacht op 70 jarige leeftijd. Ik opende zijn afscheidsviering als volgt:

Toen ik ooit langs een meertje reed
Zag ik daar een visser in een boot
Ik vroeg heb je al wat gevangen
Hij liet een lege emmer zien
Maar ik zag dat hij genoot

Hij genoot van de natuur om hem heen
De vogels en het water
Geen vis aan de hengel
Geen vis in de pan
Maar dat was een zorg voor later

Toen ik de keer erna weer langs kwam
Had de visser weer niks aan de haak
Ik vroeg word je daar niet moedeloos van
Maar hij zei het komt wel goed
Binnenkort is het raak

Sindsdien zag ik de visser iedere week
De hengel stevig vast geklemd
Soms alleen, soms met een kind
Soms met een volle emmer, soms een lege
Maar altijd, ja altijd positief gestemd

Tijdens de viering kwam het vissen regelmatig terug. Hoe de passie van Jan op zijn kinderen en kleinkinderen werd doorgegeven. En hoe zijn optimisme een voorbeeld kon zijn voor de nabestaanden. Ik eindigde de afscheidsviering met het volgende afsluitende gedicht:

Toen ik de laatste keer bij de visser was
Pakte hij net zijn boeltje in
Ik vroeg of hij klaar was voor vandaag
Maar hij zei: nee
Dit is slechts een nieuw begin

Ik laat mijn spullen achter
Hier bij het water en de struiken
Daar waar ik ga heb ik niets meer nodig
Ik laat achter en iedereen
Die het nodig heeft mag het gebruiken

De visser pakte toen de roeispanen
De boot deinde zachtjes op en neer
Hij peddelde langzaam
Maar beslist
Naar de overkant van het meer

Ik keek hem na en riep nog
Hoe het nu dan verder moet
Hij keek niet meer achterom
Maar ik hoorde zijn antwoord door de mist
Het komt allemaal wel goed